The Cusco way of life

We zitten nu ruim 2 weken in Cusco en ik moet bekennen dat ik deze plek toch stiekem wel ga missen. Omdat Cusco vroeger de hoofdstad was van het Inca rijk, is hier zo veel te doen. Bijna te veel.
De eerste week dat we hier waren, moesten we behoorlijk wennen aan de hoogste. Elke trap voelt hier als een marathon waarna je naar zuurstof moet happen. Vandaar dat we het de eerste week wat rustiger aan hebben gedaan.

Na een paar dagen hier, ontvingen we een berichtje van de Zweden uit Lima om ergens te meeten. Die middag gingen Eline en ik de stad in om te shoppen, want ze hebben hier zo ontzettend veel leuke spulletjes in de meest prachtige kleuren: tasjes, sieraden, stoffen etc. Ik zou het liefst alles wel willen kopen. En ja hoor, niet veel later kwamen we de Zweden tegen. Vanaf toen zijn we veel met hun opgetrokken, aangezien we ze ons hostel hadden aangeraden en ze die zelfde nacht nog verhuisden. Ook met Claire, een heel leuk Nederlands meisje, hebben we veel gedaan de afgelopen weken en misschien reizen we met haar nog een stuk door Bolivia. Eén dag gingen we bijvoorbeeld paardrijden door de prachtige Peruaanse natuur.
Hier in Peru moet je echt alles afdingen. Het paardrijden was eerst het dubbele en ook een zonnebril kreeg ik na onderhandelen voor de helft. Zodra locals toeristen zien, vragen ze dus gewoon het dubbele. Maar na ons lesje geleerd te hebben in Lima door véél te veel voor een taxi te betalen, gaan we nu altijd uit van de helft.

Het hostel waar we verblijven is van het project, dus veel vrijwilligers slapen hier. Dat maakt het heel gezellig, omdat iedereen elkaar kent en een hechte groep vormt. Ook is het heel leuk om mensen van over de hele wereld te leren kennen: Australie, Chili, Argentinie, Duitsland, Spanje, Denemarken en nog veel meer. Het leuke van dit hostel is ook dat er elke avond een activiteit is. Zo is er maandag filmavond, dinsdag bingo (die ik vorige week gewonnen heb = gratis diner in het restaurant van het project), woensdag karaoke (waar iedereen ongegeneerd meezingt met Justin Bieber en Britney Spears), donderdag salsa, vrijdag buffet in het restaurant en zaterdag jamsassion. Voor die eerste zaterdag hadden Eline en ik bedacht om samen met Lukas, een chille gast uit Zwitserland, iets te doen bij de jamsassion. Want het leuke is ook; bijna elke backpacker kan óf zingen óf gitaarspelen. Helemaal ons ding dus. Na ons optreden begon een locale band salsa te spelen, niet veel later werden alle stoelen opzij geschoven en werd er tot diep in de nacht salsa gedanst.
Overigens is er elke zondag een BBQ. Heerlijke muziek, zon, mojitos en leuke mensen. We komen hier echt aan niets te kort. Daarnaast is uitgaan hier ook echt fantastisch. Leuke clubs waar je de hele nacht kan (salsa)dansen.
Ik heb overigens ook al een typische Peruaanse trui gekocht van alpaca wol (voor maar 12 euro). Nu behoor ik dus ook tot de -ik ben een toerist dus draag typische Peruaanse truien- groep. Maar ik kon de zachte wol gewoon niet weerstaan. Daarnaast heb ik ook veel te weinig kleding mee. Een van de weinige dingen die ik echt mis, is mijn garderobe (waar mijn zusje thuis waarschijnlijk volop gebruik van maakt).
Afgelopen vrijdag was de laatste dag voor ons op school. Heel schattig dat sommige kinderen heel verdrietig reageerden toen ik zei dat ik weg ging. Heel bijzonder dat de kinderen toch aan je gehecht raken, ondanks dat ze zoveel vrijwilligers zien komen en gaan. Met behoorlijk gemengde gevoelens verliet ik die dag de school. Aan de ene kant heel jammer om niks meer te kunnen betekenen voor de lieve kinderen, maar aan de andere kant is het nu tijd voor het volgende hoofdstuk: het echte rondreizen kan nu beginnen.

Ons Spaans begint overigens langzamerhand te komen. Met een paar basic zinnen en woorden komen we gelukkig een heel eind en kunnen we al kleine gesprekjes voeren. Het verwarrende is alleen dat je veel Engels spreekt, Nederlands en Spaans. Maar ook soms Frans of Duits met mensen die geen Engels kunnen. En al die talen bij elkaar, dat kan behoorlijk verwarrend zijn. Het is dan ook wel meerdere keren voorgekomen dat ik in één zin 2 of 3 talen gebruiktte haha.

Afgelopen zaterdag hebben we met Claire, Gabriel (een ontzettend grappige jongen uit Londen) een uitstapje gemaakt naar Moray en Salineras. Dat was nog een heel avontuur omdat we besloten hadden zelf te gaan en niet met een organisatie. Na een klein busje te hebben gepakt in het centrum, werden we gedropt in de middle of nowhere. Gelukkig kwam er een taxichauffeur naar ons toe die ons aanbood naar beide plekken te brengen. Helemaal prima dus. Eerst de prachtige cirkelruines van Moray en vervolgens de zoutplateaus van Salineras bezocht. Van daaruit hadden we een vage beschrijving gekregen hoe we moesten lopen ('de rivier volgen tot je een brug ziet', vager kan bijna niet). Maar we vonden de weg en namen een klein busje, waar we met veel te veel mensen in zaten, naar Urubamba, om daar de bus naar Cusco te nemen. Een 2 uur durende rit door de Sacret Valley (voor 4 soles!) door mooie bergen en de schattigste kleine dorpjes waar de locals langs de weg van alles en nog wat verkochten.

En toen: Machu Picchu, volgens velen het hoogtepunt van Zuid-Amerika. Samen met Ellen en Violetta (ook vrijwilligers), begonnen we aan de 7 uur durende busreis. Langzamerhand zagen we het landschap veranderen in jungle. We reden door de mooiste bergen, langs en door kleine watervallen, zagen palmbomen, en de mooiste tropische bloemen. We reden langs beangstigende smalle wegen, vlak naast de afgrond. Op een gegeven moment werden we afgezet om van daaruit 3 uur te lopen door de jungle. Bezweet en nat kwamen we in het donker aan in Aguas Calientes, de plaats waar we zouden overnachten. We werden naar een crappy hostel gebracht, terwijl we een andere geboekt hadden. Heel raar, maar na lang doorzeuren bij onze gids werden we naar ons hostel gebracht. Uitgeput aten we wat in het restaurant om vroeg te gaan slapen. Want om 3.50 ging de wekker al. Eline voelde zich niet goed, dus ging zij met Violetta met de bus naar boven. Ellen en ik gingen lopend omhoog. En wat een tocht, stijl de berg op om half 5 in de ochtend. Na 2 uur bereikten we de top dan eindelijk. En daar was dan Machu Picchu, de stad die nooit ontdekt werd door de Spanjaarden en pas gevonden werd in 1911. Onbeschrijvelijk mooi en bijzonder om daar te zijn. Helaas hadden we niet zo'n heldere dag, maar gelukkig, om 10 uur konden we heel Machu Picchu helder zien en als bezetenen foto's maken. Het was de zware tocht absoluut waard!