Todo es possible

Na een nieuwe stempel in ons paspoort gekregen te hebben en onze tassen gechecked te laten hebben, werden we met een minibusje afgezet in het midden van San Pedro. We hadden in La Paz namelijk besloten om niet dezelfde weg terug omhoog te nemen, aangezien we al genoeg (ongewild) van La Paz hadden gezien en behoeften hadden aan warmte. En wat ons tegemoet kwam was warmte, eindelijk!! Hier hadden we al een lange tijd naar uitgekeken. Omdat we tot dan toe eigenlijk alleen maar in de hoogte waren geweest, was het weer overal koud en vooral onvoorspelbaar. Dus dit voelde heerlijk. Twee Duitse jongens kwamen het hostel waar zij werkten aanraden en deze zou de goedkoopste zijn in dorpje. Dus wij waren natuurlijk meteen geïnteresseerd. Het was 6000 chileense peso´s per nacht, maar we hadden echt geen idee hoeveel dat was in euro´s. Dus we vertrouwden hun maar en volgden ze naar het hostel. Het dorpje zag er super leuk uit, een beetje als in een 'wild western' movie. Overal kleine cafétjes en honden, heeel veel honden. Het hostel was klein maar zag er prima uit en had een kleine keuken. Uiteraard was het eerste wat we deden: eten. Dat deden we bij een klein lief lokaal vrouwtje die voor ons een menu bereidde met heerlijke vis en aardappelen. Daarna hadden we het plan opgevat om te gaan paardrijden, iets dat werd aangeraden omdat je dan veel van de omgeving ziet. We besloten zelf maar te gaan zoeken naar een boerderij met paarden omdat het als georganiseerde tour heel duur was. Na ongeveer 10 keer de weg gevraagd te hebben, liepen we langs een plek waar we paarden zagen staan. Toen we het erf op liepen, kwam er meteen enthousiast een vriendelijke man op ons af. We spraken een prijs af en kregen van hem een hoed en leren kappen voor onze onderbenen. We voelden ons meteen echte cowgirls. We werden ons paard opgeholpen en gingen op weg richting de woestijn die om San Pedro ligt. In het stadje zelf mochten niet snel, ondanks dat Eline de hele tijd wilde galopperen. Maar dit gaf ons, of eigenlijk Claire (meestal verantwoordelijk voor het Spaans), de mogelijkheid om onze vriendelijke gids wat meer over Chili te vragen. Zo vertelde hij dat Chili een van de beste economieën heeft van Zuid-Amerika en hij vertelde over de vulkaan vlak bij San Pedro die 10 jaar geleden nog actief was. Na een tijdje door het dorp te hebben gereden en achtervolgd te worden door hordes blaffende honden, kwamen we bij een open stuk woestijn waar Eline dan eindelijk mocht galopperen en Claire en ik er rustig achteraan sjokten. Het zag er allemaal prachtig uit in de kleuren van de ondergaande zon. Nu voelde het echt net alsof we deeluitmaakten van een Wild Western Movie.
De volgende dag hadden we een relaxt dagje in San Pedro. We wilden eigenlijk iets actiefs doen als fietsen, maar het was gewoon onmogelijk omdat het zo warm was. Dus hebben we een beetje gechilld op een pleintje tussen de hoge bomen en hippie straatartiesten, nadat we een busticket voor de volgende dag hadden gekocht. Daar zaten we dan met een heerlijk ijsje in de brandende zon. De warmte van San Pedro deed ons echt goed en we genoten volop van de relaxte sfeer in het gezellige dorpje. ´s Avond gingen we met z´n drieën uiteten in een leuk tentje met live muziek. De cultuur werkt vaak tegen ons, alles is ongeorganiseerd en alles komt óf vertrekt te laat, maar de muziekcultuur hier is echt fantastisch. Vooral de enorme passie waarmee de muziek gemaakt en beleefd wordt, is heel mooi om te zien.
Die nacht zou er een desertparty zijn, heel vet. Maar wij, als oude vrouwen, waren zo moe dat we het niet konden opbrengen te gaan. En gelukkig maar, want de volgende dag hoorden we van onze Duitse vrienden dat al na 10 minuten de politie was gekomen om het feest af te lassen.
Die middag hadden we trouwens heel fijn gepraat met z´n drieen. Daar zijn we echt heel goed in, uren praten en we raken gewoon niet uitgepraat. Over van alles en nog wat, over thuis en vrienden en hoe we over dingen denken. Heel fijn is dat, het versterkt onze band enorm en ik zou echt niet weten hoe ik deze reis zonder deze twee lieve meisjes zou kunnen maken. Natuurlijk zitten er nadelen aan met 3 personen reizen omdat je altijd rekening moet houden met ieders wensen. Maar ik ben zo blij met deze liefdevolle mensen om me heen. Ik prijs me elke dag gelukkig dat ik al deze herinneringen met hun mag delen.

De volgende dag hadden we maar besloten een actief plan achter ons te laten en te genieten van de zon. We zochten een zwembad op, het was zo warm dat we echt wat verkoeling nodig hadden (het is ook nooit goed haha), een stukje uit het dorpje op een camping. Het zwermbad was dan wel redelijk klein, we waren zo blij als kleine kinderen. Die middag lagen we heerlijk in de zon te chillen en namen we af en toe een verfrissende duik. Dit was waar we zo naar verlangd hadden!
Die avond was het tijd om naar Arica te gaan, een stad aan de kust in het noordelijkste puntje van Chili. Wij als luxepaardjes die we zijn, hadden uiteraard weer voor een van de duurdere bussen gekozen. Meeste reizigers kiezen voor de cheapste mogelijkheid, wij daarentegen hebben daar nooit zoveel zin in omdat je de volgende dag gewoon bekaf bent. Dus wij kwamen de volgende ochtend fris en fruitig aan op het busstation en namen een taxi naar het hostel dat we hadden uitgekozen. Dit bleek een hele goede keuze. Een lieve oude man deed de deur open en begroette ons vriendelijk. De kamer waar we binnenkamer was heel huiselijk, met foto's van familie, een verzameling knuffels en kleine drankflesjes. Op een lange tafel stond zelfs ontbijt voor ons klaar! En wat voor ontbijt,. thee, yoghurt, allemaal soorten cereal, fruit, brood, kaas (eindelijk lekkere kaas die in de buurt kwam van de Nederlandse kaas die ik zo mis). Het was lang geleden dat we wat anders hadden gegeten dan witbrood en jam. We voelden ons meteen helemaal thuis. De man sprak verassend goed Engels, dus we wisten meteen dat hij geen Zuid-Amerikaan was. Hij vertelde dat hij uit Nieuw-Zeeland kwam, wat we eigenlijk ook hadden kunnen zien aan alle posters die overal hingen.
's Middags liepen we door het rustige stadje (we dachten dat het rustig was omdat het zondag was, maar iedereen zat binnen voetbal te kijken) en gingen we opzoek naar een plek om wat te eten. Het was heerlijk weer en genoten van het schattige stadje en de zee. De zoektocht naar eten werd alleen nogal vertraagd doordat dierenvriend Eline een super schattig klein straathondje niet alleen achter wilde laten. Helaas is dat hier alleen de harde realiteit, er leven zo ontzettend veel honden op straat. Misschien leven er nog wel meer honden dan mensen op sommige plekken. Met een gebroken hart ging Eline uiteindelijk toch mee naar het leuke eettentje dat was aangeraden door de lieve 'Kiwi'. In de haven van Arica, op een boot, uitzicht over de zee met zeehonden en een enorme rij pelikanen met op de achtergrond accordeonmuziek uit de film Amélie. En heerlijk eten. Het kon echt niet beter. Na dit heerlijke maal lagen we op een privé strand (naast 3 locals waren we letterlijk de enigen) en zagen we de zon ondergaan. Zo brachtten we ook de tweede dag door, helemaal niet verkeerd. Die avond kookten we weer zelf (het standaard eten van deze reis: pasta, tomatensaus en groenten), omdat Chili toch wel echt duidelijk duurder was dan Bolivia.
De volgende dag was het weer tijd om door te gaan, terug naar Peru, maar nu de kustlijn omhoog. Eline had sinds de dag ervoor gekke bultjes op haar huid en besloot voor de zekerheid naar het ziekenhuis te gaan. Niet veel wijzer kwamen we terug. Pas toen het medicijn opgehaald werd, bleek het tegen allergie voor vis te zijn. Heel raar, want in Nederland heeft ze hier helemaal geen last van. Maar gelukkig was het niks ernstigs.

Toen was het tijd om de grens over te gaan. Iets dat in Zuid-Amerika best veel gedoe is. Wij zijn dat helemaal niet meer gewend in Europa, maar hier wordt je bij elke grens gecontroleerd, je tassen onderzocht en krijg je standaard vragen (in het Spaans) van een chagerijne medewerker. We vertrokken met een overvolle taxi naar Tacna, een plaats net over de grens in Peru waar vandaan we de bus pakten naar Arequipa, de tweede grootste stad van Peru (met 8 miljoen inwoners verschil van de eerste: Lima). En het eerste wat we deden toen we aankwamen was naar het ziekenhuis gaan, dit keer voor Claire. In de bus had ze namelijk haar vinger tussen de deur gekregen en het was meteen helemaal blauw. Het ziekenhuis was beter dan we hadden verwacht, ondanks de niet heel schone bedden. Na 3 keer ergens anders gewacht te moeten hebben (natuurlijk zonder ons te vertellen waarop en waarom), vertelde de arts dat hij met een verhitte naald een gat in haar nagel zou prikken. Toen hij dit deed spoot het bloed alle kanten op, heel naar gezicht was dat. Gelukkig was de pijn daarna weg en konden we gaan genieten van de stad.
We sliepen in een heel leuk hostel met een dakterras dat uitkeek over de stad en in de verte besneeuwde bergtoppen. Arequipa vonden we heel leuk. En vooral heel mooi. Elke stad heeft een plein met een kerk, die in Arequipa was denk ik een van de mooiste van de hele reis. Het plan had een prachtige fontein in het midden waar duiven omheen zwermden en op de bankjes zaten oude opa'tjes met hoedjes voor zich uit te staren. Om het plein stonden palmbomen en waren er meerdere terassen. De sfeer hier beviel ons wel. Toen we langs een piercingshop liepen, kwamen Claire en ik op het spontane idee om (rustig maar pap en mam) een tweede gaatje te laten schieten. En dat deed ze zonder perdon gewoon met haar handen, door de oorbel door onze oorlel te duwen. Ook een manier.

Volgende bestemming was Huacachina, een oase midden tussen zandduinen. Onder backpackers onbekend tot je 'sandboarden' zegt. We hadden enorm goede verhaal gehoord en prachtige foto's gezien, dus we hadden er enorm veel zin in. We moesten reizen via Ica en vanuit daar een taxi nemen. Het was maar 10 minuten, maar wat een enorm verschil. Ica was druk, veel verkeer en groot. Huacachina was klein, heel klein. Er was de kleine oase met daarom heen slechts een paar straten. Toen we die ochtend aankwamen, bleek alles vol te zitten. Het was namelijk Pasen en daar hadden wij even niet aangedacht. Dus waren we gedwongen het dubbele te betalen dan normaal voor een dorm met 25 mensen en geen water om te douchen of het toilet mee door te spoelen (we betaalden hiervoor 40 soles, ongeveer 10 euro. Klinkt goedkoop, maar normaal betaal je dus maar 5). Die eerste middag deden we niet zoveel, liepen een beetje rond en ontmoetten een paar aardige locals die sieraden maakten. Een van hen bleef maar zeggen: 'todo es possible', wat 'alles is mogelijk' betekent. En dat is ook zo hier in Zuid-Amerika. Soms is dat heel onhandig: mensen komen te laat, komen afspraken niet na. Maar aan de andere kant is dit wat de cultuur ook heel leuk en fijn maakt. Men doet niet moeilijk als je iets wilt buiten de regels om. Na sluitingstijd kan je vaak nog naar binnen, aanpassingen op menukaarten zijn geen probleem en men is altijd bereid mee te gaan in ieders wensen. Ik houd persoonlijk wel van die instelling.
Die middag zwommen we in het zwembad (enige pluspunt van het hostel) voor verkoeling want het was er echt ontzettend heet. Daar ontmoetten we wat mensen die ons goede tips konden geven over Colombia. Eigenlijk zijn de reizigers die je ontmoet de beste reisgidsen die er zijn. 's Avonds aten we aan de oase en bleven we natuurlijk uren natafelen, want dat is iets dat we het beste kunnen.

Wordt vervolgd.