La Paz, Death Road overleven & het prachtige Uyuni

Het vorige verslag eindigde nogal abrupt met de aankondiging dat we Death Road gingen doen. Dat was het gevolg van het feit dat de tijd in het internetcafe er opzat. Dus hier het vervolg.
's Ochtends werden we met een klein busje opgehaald na eerst snel wat ontbeten te hebben (ontbijt bestaat trouwens in elk hostel uit witbrood en jam, heel voedzaam is het niet). Na nog 4 anderen opgehaald te hebben, uiteraard Israëliers maar ook een Nederlandse, verlieten we La Paz en gingen we de hoogte in. Het beginpunt lag tussen de besneeuwde bergen, zo hoog waren we. We kregen een helm, grote broek en een jack. We voelden ons echte motorchicks (zie foto). Het eerste stuk was op asfalt, een brede weg en alleen maar naar beneden. Dit ging ons toch wel heel gemakkelijk af, die Death Road... Maar schijn bedriegt, de hele Death Road moest nog beginnen, dit was slechts om in te komen. Na even wat gegeten te hebben, gingen we met het busje weer een stukje uphill om vanuit daar de Death Road te beginnen. En inderdaad, het was niks van de weg ervoor. Stenen, smalle weggetjes en diepe ravijnen. Best wel eng, maar ook zo gaaf. 3 uur lang, met een aantal foto-momenten tussendoor, de weg naar beneden fietsen tussen enorme bergen, naast afgronden en ook door rivieren en onder kleine watervallen. Toen we eindelijk beneden waren (de weg gaat van 4600 m hoogte naar 1200 m), voelden we ons echt on top of the world. En we hadden het overleefd (op een kleine valpartij aan de rand van de afgrond na dan)! Na afloop hoorden we dat er een Chinees meisje de Death Road niet had overleefd omdat ze tijdens het fietsen een selfie had proberen te maken. Tsjah, dan is het ook wel een beetje je eigen schuld.
De laatste middag in la Paz brachtten we uiteraard etend door. En Eline abseilde verkleed als catwoman van een 50 m hoog gebouw af.
De volgende dag was het tijd om afscheid te nemen van La Paz. De stad heeft me echt positief verrast. Heel veel aardige en behulpzame mensen (ja, zelfs de locals), alle leuke pleintjes met de heerlijkste restaurantjes waar we zo lekker en veel gegeten hebben. De lieve cholita´s achter hun kraampjes die je met de paar tanden die ze nog hebben, lief aankijken en je de lekkerste broodjes en sapjes aanbieden. En dan de winkeltjes met echt de mooiste spullen waar het zo moeilijk is niet alles te kopen. Ik heb me er ook echt totaal niet onveilig gevoeld. Zolang je in het centrum blijft en geen gekke dingen doet (zoals coke snuiven in de beruchte club ´route 36´), kan je vrij weinig gebeuren.

Vandaag is het overigens precies 9,5 week geleden dat we het vliegtuig namen. De tijd gaat zo ontzettend snel! Gelukkig heb ik totaal geen last van heimwee (nog niet in ieder geval). Natuurlijk zijn er wel momenten dat ik thuis en vrienden en familie mis. Soms mis ik een simpele boterham met pindakaas, m´n eigen bed na een rot nacht in de bus, m´n lieve mama die voor me zorgt als ik ziek ben (want helaas ben ik dat toch wel vaak hier), m´n vriendinnen om ervaringen mee te delen en zelfs de kleine ruzietjes met m´n zusje. Maar ik weet dat al deze dingen er zullen zijn als ik thuis kom. En dat ik het dan alleen maar nog meer waardeer allemaal. Ik moet mezelf zo vaak in gedacht knijpen om te beseffen dat ik hier echt ben! En vaak genoeg besef ik me ook hoe dankbaar ik mag zijn dat ik deze reis mag en kan maken. Vooral als je zoveel armoede om je heen ziet.

Na La Paz was het eindelijk tijd voor de zoutvlakte van Uyuni, de een na grootste ter wereld! De dag dat we aankwamen, na een lange busrit, boekten we onze 3-daagse tour. Verder was er in het stadje Uyuni niet heel veel te beleven. Het had een klein pleintje met wat restaurantjes eraan. We besloten onze tijd dus maar nuttig te gebruiken, aangezien er verder weinig te doen was. Dus gingen we naar een internetcafé om onze blogs bij te werken.
De volgende ochtend was het eindelijk zover. Onze spullen werden op de jeep gehesen om vervolgens onze medereizigers op te halen. We zagen het al helemaal gebeuren dat we opgescheept zouden zitten met 2 oude stellen, maar dat was godzijdank niet het geval. We haalden 4 hele chille gasten op, waarvan 2 uit de VS, 1 uit Australie en de ander uit Duitsland. De eerste stop die we maakten was bij een ´cemetry for trains´. Het zag er best vet uit, allemaal oude trein toestellen, maar waarom we hier stopten was voor ons ook een grote vraag. Hier ontmoetten we wel een grote groep met Australische jongens die ook naar Colombia gaan en waar we eventueel weer mee kunnen afspreken.
Daarna reden we naar de zoutvlakte. We reden door een enorm droog gebied en na een half uur reden we dan toch echt op het enorme zoutmeer. Het zag er zo gaaf uit. Het enige wat je ziet in de verte is een witte vlakte met de weerspiegeling van de wolken erop. Met onze haren in de wind in de jeep reden we over de enorme vlakte. De eerste stop was bij een gebouw helemaal gemaakt van zout waar we lunchten en onze reisverhalen uitwisselden. Vervolgens reden we door en stopten we bij een soort eiland in het midden van de vlakte met enorme cactussen. Dit was tevens ook meteen 'het fotomoment'. Door de enorme witte vlakte lijkt de horizon te verdwijnen op foto´s en kun je dus de beste illusie foto´s maken. Pose na pose werd uitgeprobeerd, waar we de grootste lol mee hadden. Als attributen hadden we bijvoorbeeld van de touroperator 2 dino´s gekregen die we konden gebruiken. Na de fotoshoot gingen we opweg naar ons hostel. En kennelijk was het nog niet eens zeker waar we konden slapen. Typisch Zuid-Amerika. Onze chauffeur, Willy, ging naar binnen bij een hostel maar kwam vervolgens met een teleurgesteld gezicht weer naar buiten. Het volgende hostel had gelukkig wel plek voor ons. Toen we aankwam in het super kleine dorpje midden in de woestijn (we hadden de zoutvlakte inmiddels al achter ons gelaten), kleurde de lucht prachtig rood en de ondergaande zo'n scheen op een enorm voetbalveld waar kinderen aan het spelen waren. De jongens sprintten natuurlijk het veld op zodra de auto stil stond. Het was echt een prachtig gezicht. Na een heerlijk avondmaal speelden we nog kaartspelletjes met z´n allen. Maar we maakten het niet te laat, want de volgende dag moesten we weer mega vroeg op.
De volgende ochtend vertrokken op weg naar de laguna´s die we zouden gaan bekijken. Toen we ongeveer een uur onderweg waren, voelden we ineens dat de auto z´n evenwicht verloor en moest Willy moeite doen de jeep stil te zetten aan de rand van de weg. Een paar seconden later zagen we een autoband voorbijrollen. Dat was wel even schrikken. Hoe moesten we nu verder, met maar 3 banden aan de auto en midden in de woestijn? Gelukkig kregen we al snel hulp van andere jeepdrivers. Echt iedereen stopte voor ons en probeerde ons te helpen. Na ruim een uur gewacht te hebben, vervolgden we heel voorzichtig onze weg. Na een tijdje rijden kwamen we aan bij een prachtige laguna tussen de bergen en de woestijn. En de laguna had flamingo´s! Heel bijzonder om deze dieren in het wild te zien. Die dag bezochten we nog 3 van dit soort laguna´s, allemaal weer even mooi en bijzonder. Daarna kwamen we weer in een enorm droog gebied met zandduinen en in de verte de mooiste bergen, ze leken bijna geschilderd. We stopten ook nog bij een hele gave rotsformatie om vervolgens naar ons hostel te gaan. ´s Avonds aten we heerlijk (we kregen zelfs een fles wijn om te delen met z´n allen), speelden we ´spoonen´ (soort ezelen) en gingen we vervolgens slapen. Want de volgende ochtend moesten we al om 5 uur aan het ontbijt klaarzitten omdat we de zon gingen zien opkomen. We hadden ons die ochtend alleen verslapen, dus met onze slaperige hoofden en een boze Willy, propten we een pannenkoek in onze monden om weer op weg te gaan. In het donker reden we weg, maar al snel zagen we de zon achter de bergen opkomen. Eerste stop waren de geisers. De hete lucht werd uit enorme gaten in de grond omhoog geblazen. Het stonk echt verschrikkelijk, maar het zag er wel heel gaaf uit, vooral in de ochtendzon. Daarna vervolgden we onze weg naar de hotspring. Het was zo ontzettend koud, dat we dit warme bad wel zagen zitten. Iets te enthousiast zette ik een voet in het bad, en ik begreep meteen waarom men het een hotspring noemt. Het was zo ontzettend heet, maar na een tijdje wende het wel. Echt heerlijk om in het bad te chillen en de zon te zien opkomen. Hadden we toch nog de hottub die we in La Paz zo graag wilden.
En toen was de Uyuni trip toch echt tot z´n eind gekomen. Het was echt zo fantastisch, wat we allemaal gezien hebben. Echt, ik kan wel zeggen dat de trip een van mijn hoogte punten is. Ook de sfeer met de jongens was super leuk. We hebben heel leuk met ze gelachen, spelletjes gespeeld, muziek uitgewisseld en raadsels gedaan. We hebben ons in ieder geval geen moment verveeld.
Na uitgebreid afscheid te hebben genomen van de jongens en Willy, stapten we in een klein busje opweg naar San Pedro de Atacama in land nummer 3: Chili!