Van Lima naar Cusco

Na de tweede nacht in Lima hadden we al onze spullen gepakt en waren we klaar voor de 21 uur durende busreis naar Cusco. Helaas verliep dat anders: het bleek nogal een illusie, want onze gereserveerde plekken waren weg gegeven. Kennelijk gaat dat zo hier. Stonden we dan met al onze spullen. Toen hebben we onze goede vriend, de lonely planet, er maar bij gepakt. We kozen een hostel uit dichtbij de busorganisatie. Dit bleek een goede keuze: gezellige sfeer en leuke mensen. We vielen met onze neus in de boter, want die avond was er een BBQ op het dak van het hostel. Conclusie: elk nadeel heeft ook weer zijn voordeel. In het hostel ontmoetten we 4 leuke Zweden die ook naar Cusco zouden gaan, wie weet dat we ze nog tegen zouden komen. (Helaas wel de eerste kakkerlak gespot).
De volgende ochtend was het dan zover, de busrit die we eigenlijk al 3 dagen eerder hadden willen maken. Met prachtig uitzicht verlieten we, uiteraard een half uur te laat, het drukke en chaotische Lima. Jammer genoeg was de busrit niet zo'n succes. Rond 9 uur kregen we een klein bakje met rijst, groente en vlees. Ik vroeg aan een jongen die Engels kon, wat voor vlees het was. Het meisje van de bus zei dat het koe was, maar ik geloofde er al weinig van. En ja hoor, twee uur later moest ik naar een plasticzakje zoeken. En zo ging het de hele nacht door, in een bus zonder frisse lucht en een bed. Overigens was ik niet de enige. Waarschijnlijk lag het aan het eten, maar de scherpe bochten door het Andesgebergte en de enorme hoogste (Cusco ligt op 3300 meter hoogte) hielpen ook niet echt mee.
'S ochtends voelde ik me gelukkig al wel wat beter en kon ik gaan genieten van het prachtige uitzicht. We reden door prachtige bergen en valleien. En toen eindelijk, na 24 uur in de bus, kwam het prachtige Cusco in zicht. Het was die dag carnaval, wat hier inhoudt dat men elkaar nat gooit met water en elkaar met een soort schuim besprayen. En ook wij moesten er aan geloven. Helemaal onder het schuiml werden we in het hostel warm ontvangen met van iedereen een knuffel en kus op de wang. Het voelde meteen als thuis komen, want ook hier werden we verwelkomd met een BBQ. Die avond ook nog muziek gemaakt. Hier gaan we ons wel vermaken, dachten we.
De volgende ochtend heerlijk ontbeten in het zonnetje en geprobeerd ons Spaans dmv zelfstudie te verbeteren (je moet hier wel). Die middag begon het vrijwilligerswerk na eerst een introductie over het project door de oprichter Yuri. Hij is een local die al vanaf zijn 13e al droomt van het hebben van een social project: Aldea Yanapay. Hij vertelde over de problemen in Peru, vooral het slechte onderwijs. Maar ook het feit dat veel kinderen hier geen aandacht krijgen. Niet op school omdat ze in klassen van 40 zitten, en niet thuis omdat de ouders de hele dag werken. Daarnaast is alcoholisme en fysiek geweld ook een groot probleem, vooral in de armere families. Zijn doel is met het project de kinderen de liefde en aandacht te geven die ze nodig hebben. En dat is ook precies wat we de afgelopen 2 weken hebben gedaan.
Yanapay is dus een soort school waar de kinderen allerlei activiteiten kunnen doen. Na de activiteiten is er de circle of expression en daarna de families waar elk kind in zit. Die eerste dag vond ik meteen het heftigst. Het was de week van de vrouw. Fernando, een jongetje uit mijn familie, vertelde dat zijn vader zijn moeder het ziekenhuis in had geslagen. Ik zag elke vrijwilliger met tranen in de ogen. Het zet je wel aan het denken hoe goed je het zelf eigenlijk hebt. Heel cliche, maar toch.
Die eerste week hielp ik bij gitaarles samen met Eline. Klapspelletjes, simpele akkoorden aanleren en liedjes aanleren. Fantasisch om te zien hoe leuk de kids het vonden.
Die eerste week gingen we vaak uiteten met een grote groep van de vrijwilligers. Er vormde zich altijd vanzelf een Spaanse en Engels sprekende tafel. 3 keer raden aan welke wij elke avond zaten... Je kan hier trouwens een menu (3 gangen) eten voor 12 soles, wat ongeveer 3 euro is. Echt belachelijk. Maar dat maakt ook wel weer dat je heel veel gaat eten, dus ik denk dat ik tonnetje rond terug kom.
En dan het weer in Cusco. De eerste dag dat ik in de zon had gezeten, heb ik meteen m'n lesje wel geleerd. Ik had me even niet beseft dat we zo dicht bij de evenaar zitten en ook zo hoog. Gevolg: niet kunnen slapen omdat mn huid overal pijn deed van het verbranden. Maar het gekke hier is, is dat als de zon schijnt je het liefst in bikini wilt rondlopen. Maar zodra de zon weg is, is meteen ook echt heel koud. Heel onhandig dus, aangezien ik je op alles voorbereid moet zijn. Verder is Cusco wel echt een hele leuke en gezellige stad met heel veel mooie pleinen en kathedralen. Aan de ene kant jammer om deze week weg te moeten, maar we hebben ook wel zin om meer te zien van Zuid-Amerika. Maar eerst nog Machu Picchu deze week!